Personal ❤︎ Mijn Angststoornis Deel 1

Hoi Lief mens, Welkom bij een nieuwe artikel, vandaag ga ik iets met jullie delen wat ik best wel eng vind! Ik ga jullie mijn verhaal vertellen over mijn angststoornis. Waar ben ik precies bang voor, hoe is het ontstaan en wat probeer in met dit artikel te bereiken? Ik ga het je allemaal vertellen! lees je mee? 

Allereerst wil ik even vertellen dat ik dit onwijs eng vind om te doen. Ik denk dat ik persoonlijker dan dit niet kan worden op mijn blog. Dit onderwerp ligt mij erg gevoelig en ik weet dat dit onderwerp al vaak besproken is op het internet waarbij mensen dan weer een oordeel hebben. Ik wil jullie graag mijn verhaal vertellen. Onthoud dat dit echter alleen mijn verhaal is en geen mens of visie van een mens hetzelfde is. Er zullen zeker mensen zijn die zich kunnen vinden in mijn verhaal en met dit verhaal hoop ik ook mensen bewust te maken hoe een angststoornis kan zijn. Ik hoop mensen te vinden die zich in dit verhaal vinden zodat we elkaar kunnen steunen en tips kunnen geven. Ik schrijf dit verhaal niet om mijzelf zielig te maken, in tegendeel zelfs: hoe moeilijk ik het af en toe ook heb, het maakt mij elke keer sterker als persoon en ik zie dit verder als een prachtige les die ik mag leren. Wees dus een beetje lief voor me! 🙂

Wat is mijn angst?

Wat is mijn grootste angst nou? Waar ben ik nou zo bang voor? Mijn grootste angst is overgeven: braken, kotsen, spugen en alle andere woorden die het omkeren van de maag en het uitwerpen van voedsel inhouden, ben ik al bang voor. Bij het horen van de woorden raak ik al in paniek. overgeven bij mezelf, een ander, een dier, overgeefsel op straat, op tv, dat allemaal vind ik erg lastig. voorral het idee dat overgeven in het openbaar op ieder moment kan gebeuren. Wat vind ik er zo vreselijk aan? dat is iets wat ik nog steeds een beetje aan het onderzoeken ben. Naast dat ik het geluid, de geur, het gevoel, de misselijkheid enzovoort echt vreselijk vind. Vind ik het aller moeilijkste dat je er geen controle over hebt. Je kan niet zeggen tegen jezelf ik zit nu in te trein; nu even niet, wacht maar tot ik thuis ben vanavond. Als dat kon had ik waarschijnlijk deze hele angststoornis niet. Dus eigenlijk kun je wel zeggen dat ik meer bang ben om de controle te verliezen over mijn lichaam en over misschien wel veel meer dingen in het leven. Mij volledig ‘overgeven’ aan het leven is dan ook iets wat ik erg lastig vind.

Hoe is het allemaal begonnen?

Het begon voor zo ver ik mij kan herinneren allemaal in groep 3; op een dag moest er een jongen in mijn klas overgeven; waarbij het allemaal over de tafel lag verspreid en op de vloer droop, het gebeurde gelukkig ver achter mij en daarom heb ik alleen het geluid gehoord en het resultaat gezien en niet het hele gebeuren, maar ik ben de rest van de dag misselijk geweest en ik herinner me nu nog ieder detail. De dagen erna (nadat de jongen weer beter was) begon ik de jongen te ontlopen, waar hij had gezeten ging ik absoluut niet zitten, daar zorgde ik wel voor. Want wat nou als dat mij ook zou overkomen. Ik kreeg een afschuw voor die jongen, terwijl hij er natuurlijk absoluut niks aan kon doen. Dit klink misschien voor vele al erg heftig, maar dit was nog maar het begin en eigenlijk nog iets onschuldigs. Een jaar later was ik van school gewisseld omdat mijn leer tempo niet snel genoeg was voor de normale school, daar in groep 4 gebeurde precies hetzelfde; ook achter mij, weer over de hele tafel en ik ging die jongen weer ontlopen. Ik was de hele dag misselijk. ongeveer een week later gebeurde het weer; dit keer onderweg naar het zwembad en was het een meisje. De misselijkheid ging sinds toen niet meer bij mij weg. Ik was zelf constant misselijk en wilde en durfde niet naar school. Ik vertelde mijn moeder dat ik me niet lekker voelde waardoor ik thuis mocht blijven, totdat zij me niet meer geloofden omdat ik, als ik thuisbleef, mij gewoon kiplekker voelde. Ik werd dus weer naar school gebracht, ik heb vaak gehuild en soms moesten ze me letterlijk aan mijn armen de klas in slepen. Als ik daar eenmaal dan een paar uur was ging het wel weer, maar iedere ochtend was het hetzelfde liedje. Wat mij altijd bij is gebleven is de misselijkheid van de angst, de stress en de zenuwen. Er is mij vaak genoeg gevraagd wat er aan de hand was, maar ik was er zeker van dat ik niet begrepen zou worden en dat ze me een aansteller zouden vinden. Gelukkig was ik als jong meisje nooit vaak ziek, dit gaf mij toch iets meer zekerheid. Als het hele gezin ziek was, sloeg ik het meestal over. Ook thuis, zat ik niet op de plekken waar zij hadden gezeten, ging ik zo min mogelijk naar de wc en waste ik vaak mijn handen. Ik sloot mezelf ook op in mijn kamer om maar niet te dicht bij ze in de buurt te komen. Bij deze angst hoorde eigenlijk dat, als ik ook maar een klein beetje misselijk ben, dat ik niet eet en drink, hier heb ik nog steeds wel een beetje last van. Ik was er altijd van overtuigd dat als ik at het er weer uit kwam. Dit zorgde voor veel ondergewicht, ik was heel mager en er werd altijd gedacht dat ik anorexia had, wat natuurlijk niet kon, aangezien ik als de dood was voor overgeven en ik nooit een vinger in mijn keel zou steken om mijn maaltijd eruit te gooien. Afvallen was ook echt geen doel voor mij, sterker nog, als ik weer afgevallen was raakte ik in paniek en wilde ik weer aankomen, wat mij nooit lukte.

Uiteindelijk begon ik steeds meer dingen en mensen te ontlopen, een achtbaan? Nee daar ga ik niet in, want daar moeten mensen van overgeven. Een film waar mogelijk in kan worden overgegeven? Die kijk ik niet. Alles wat met ronddraaien te maken heeft, doe ik niet aan mee. Zoveel eten dat je er misselijk van raakt? Nee liever niet. Alcohol drinken? Absoluut niet, want ten eerste is het slecht voor je en ten tweede; juist, daar moet je van overgeven. Voedsel wat over de datum is, maar nog makkelijk gegeten kan worden? Nee, ook dat gaat er bij mij niet in. En zo zijn er nog veel meer dingen die ik begon te ontlopen, maar teveel zijn om op te noemen.

❤︎❤︎❤︎

Ik wil het voor nu eventjes hier bij laten, er komt een deel twee waarin ik nog veel meer ga vertellen, bijvoorbeeld dat er een moment was dat ik bijna over mijn angst heen was, het moment dat alles anders werd en hoe het is ontstaan dat ik ook activiteiten ben gaan ontlopen, hoe komt het dat ik op een gegeven moment mijn huis niet meer uit kwam? En natuurlijk komt er ook een artikel hoe ik er nu mee om ga en wat mij op dit moment helpt.

Veel liefs, Melissa!

❤︎ Namasté ❤︎